Ramallah, 1-7-2021 WAFA – Pierwszego lipca 1994 r. ówczesny szef Organizacji Wyzwolenia Palestyny, Jaser Arafat Abu Ammar powrócił do ojczyzny.
Po 27 latach przymusowej nieobecności o godzinie 15 Arafat ucałował ziemię, co było konsekwencją Porozumienia z Oslo podpisanego przez OWP w 1993 roku, a cały świat oglądał to na ekranach telewizorów,
Po przybyciu do Strefy Gazy, Arafat udał się na Plac Nieznanego Żołnierza w Gazie, gdzie dziesiątki tysięcy Palestyńczyków zebrały się, aby go przyjąć. Potem przeniósł się do obozu Jabalia, gdzie rozpoczęła się intifada, jego słowa: Powiedzmy sobie szczerze, to porozumienie (Oslo) może nie spełniać aspiracji wszystkich z nas, ale była to najlepsza z możliwych opcji, jaką mogliśmy uzyskać w obecnych warunkach międzynarodowych i arabskich.
Następnego dnia prezydent Abu Ammar przejechał swoim samochodem przez Strefę Gazy, zatrzymując się od czasu do czasu, aby uścisnąć dłoń rodakom, którzy tłumnie gromadzili się na ulicach i placach, aby go powitać, skandując: Duszą i krwią oddamy życie za Ciebie, Abu Ammar. Arafat podniósł rękę i powiedział: Życie oddajcie tylko za Palestynę.
3 lipca Arafat poleciał helikopterem z Gazy do Jerycha, a tam kolejny raz z podobnym entuzjazmem jak w Strefie Gazy Palestyńczycy tłumnie go witali.
W nowej siedzibie Autonomii Palestyńskiej w mieście Jerycho pierwszy rząd złożył konstytucyjną przysięgę, a Arafat i 12 ministrów za nim powtórzyło: Przysięgam na Boga, że będę lojalny wobec mojego kraju, jego wartości i jej ziemi, szanować konstytucję i prawo, działać na rzecz interesu narodu palestyńskiego i sumiennie wypełniać swój obowiązek, a Bóg mi świadkiem.
Ze swojej kwatery głównej w Al-Muntada, na zachód od Gazy, Arafat rozpoczął walkę o budowę Autonomii Palestyńskiej i ustanowienie jej instytucji. Jego biuro było podobne do tego, które zostawił w Tunezji tj. sala konferencyjna, biura i pokój, w którym odbywał drzemki.
Yasser Arafat wybrał powrót do ojczyzny. Był świadomy tego, co chciał zrealizować i pozostał bezstronny i do końca dbał o niezależny interes narodowy, aż do śmierci w listopadzie 2004 r., po izraelskim oblężeniu jego siedziby w Ramallah. Arafat ustanowił solidne fundamenty pojęcia rewolucji i walki o niepodległość.
